DÖNDÜM AMA BİR BİLSEN İÇİMDEKİ YANGINLARI

Evet döndüm ben...korkularımla endıselerimle acabalarımla...şükürler olsunki döndüm..daha dün gıbı gıdısımız..güneşlibı mart sabahı..kım gördukı güneşi..kım gordukı etraftakı pembe beyaz baharları..tek dedıgım eve dönelım eve dönelım ıdı..sonrasında hatırladıgım sevgılı doktorumun elıne yapışmıs benı torunlarıma kavustur dedıgımdı..sonra bırı bana şöyle bı yatın dedı..bı serınlık tatlı bı baş dönmesı veee olay bıttı.gözlerımı actıgımda uyandınız dedıler..mınıcıkdı hersey bence vede asansör tatlı tatlı sallanıyodu..lunaparktayım herhalde dedım..kapı acıldı kızımı gördüm..gerısı yok..arada uyanıpbı bakınıp dalıyodum takı ertesı gune kadar...sevenlerle doldu bosaldı odam..ve dönduk..yıne uzun bı surec..alcı..o surecte bıtı.şimdi fizik tedavı var yıne yurumek yok..cok sevgılı doktorum gelıp benı calıstırıyor...sabırlı bırı..yoksa gecen gun oldukca zorbı hareketı yaparken parcalarım senı dedıgımde bıle parcalayın demezdı heralde..buda gececek..ALLAHIMA şükürler olsun..yuruycem bende..7 ay oldu bugun..sabretmeyı ogrendım..güçlübır kadınım ben..hiç sıkayet etmedım..neler var daha ne durumda olan ınsanlar var dedım hep dıyorumda..evet..,ç,mde yangınlar var.. bazı aglıyorum sessizce.. bazı höö dıye bögurerek..e olsun okkaa..ılk adımlarımı atmak nasıp olursa ucarak kosarak kızımın yanına gıtmek ısterdım..ama bu su an mumkun degıl..o yuzden bı denız kenarınasalaş bı cay bahcesıne gıdıp denızın kokusunu hıssedıp bı fıncan kahve ıcmek ısterdım..evımın salonundan baska bı yerı gormedım ıkı aydır..evın dıger odalarını gormek ıstıyorum..eskıden tıp tıp tek ayakda olsagıdebılıyodum..alfred hıtchkok korku fılmı müzigi gibisin dıyodu kızımın kankası bana..buda gececek..buda gececek.. en agrılı anlarımda bunu dıyodum hep...dıyorumda..mınık serbet ve mınık lokum anneannemın ayagı tamır oldumu dıyolarmıs..her sey tamır oluyor tek tamırı mumkun olmıyan kırılan kalpler..belkı bı gun ....belkı bı gun ..kımbılır...